W 1925 r., zgodnie ze wspomnianym rozporządzeniem, formalnie powołano Nadleśnictwo Drewnica, zmieniając nazwę dotychczasowego Nadleśnictwa Warszawa-Wschód, bez zmian w kształcie jego terytorium. Bliźniaczą jednostką, leżącą po zachodniej stronie linii Wisły, było Nadleśnictwo Warszawa [Zachód]. We wspomnianym rozporządzeniu tworzącym nadleśnictwa LP pisano: Na obszarach dyrekcji Lasów Państwowych, ustalonych w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 16 stycznia 1925 r. o utworzeniu dyrekcji Lasów Państwowych (...) tworzy się bezpośrednio tym dyrekcjom podległe następujące nadleśnictwa. Na obszarze Dyrekcji Lasów Państwowych w Warszawie: (...) 7) Drewnica (...) 44) Warszawa.

W 1925 r. Nadleśnictwo Drewnica obejmowało nadzorem cały dzisiejszy obszar nadleśnictw Drewnica i Jabłonna--Nieporęt, jak również lasy powiatu mińsko-mazowieckiego dziś będące częścią Nadleśnictwa Mińsk [Mazowiecki], a ponadto drobne fragmenty terenu obecnie wchodzącego w skład nadleśnictw Celestynów i Łochów. Na obszarze nadzorowanym przez Nadleśnictwo Drewnica znajdowały się także lasy prywatne dóbr: Jabłonna, Nieporęt i Zegrze. Omawiane nadleśnictwo sąsiadowało z nadleśnictwami z obszaru Dyrekcji LP w Warszawie: Garwolin, Warszawa, Kromnów, Pomiechówek, Pułtusk, Lemany, Leszczydół. Ponadto graniczyło z nadleśnictwami z obszaru DLP w Siedlcach, mianowicie: Ostrołęka, Jegiel, Łuków

Brak pełnego obrazu granic Nadleśnictwa Drewnica z lat 1929–1939. Do dyspozycji jest jedynie wycinkowy materiał źródłowy, pochodzący z lat 1933 i 1937. Otóż zachowały się mapy podziału administracyjnego Lasów Państwowych z wymienionych lat, z których wynika, iż ówczesny obszar nadzoru administracyjnego Nadleśnictwa Drewnica był niemal identyczny ze współczesnym. Jednostka ta gospodarowała bezpośrednio w uroczyskach lasów państwowych: Ciemne, Drewnica, Horowa Góra, Struga, Lasek im. Króla Jana Sobieskiego, Lipki – z terenu dziś wchodzącego w skład Obrębu I Drewnica, a ponadto w uroczyskach Sokołówek i Rozrzutek – z obszaru dziś przynależnego do Obrębu II Tłuszcz, jak też małym skrawkiem Uroczyska Urle – dziś w granicach Nadleśnictwa Łochów.

Pierwszym nadleśniczym Nadleśnictwa Warszawa-Wschód został inż. Stanisław Gaczeński, ur. w 1871 r., zm. w 1922 r., który pełnił tę funkcję od 1918 r. Był to człowiek aktywny, całym sercem oddany swej pracy dla lasu. Zasłynął głośnym w swoim czasie apelem do włościan o udział w akcji zalesiania zrębów wojennych. Apel ten zamieścił w „Gazecie Porannej", opisywał w nim trudną sytuację Nadleśnictwa Warszawa-Wschód, którego lasy wyszły z wojny dramatycznie wyniszczone przez niemieckiego okupanta. Jego wezwanie do akcji zalesieniowej, mającej stanowić patriotyczny akcent w dziele odbudowy kraju, odbiło się szerokim echem w polskiej prasie. Czasopismo „Myśl Niepodległa", a w ślad za nim pismo „Promień".

Następcą Stanisława Gaczeńskiego na stanowisku nadleśniczego Nadleśnictwa Warszawa-Wschód Nadleśnictwa Drewnica] był Tadeusz Tomczycki. Inżynier Tadeusz Tomczycki był pracownikiem prowizorycznym ALP od 1923 r., mianowanym w 1925 r. Kierował nadleśnictwem do 1927 r., kiedy to został awansowany na stanowisko inspektora w Białowieskiej Dyrekcji LP.

W 1927 r. nastąpiła zmiana na stanowisku nadleśniczego, które objął inż. Władysław Hryniewicz i piastował je aż do śmierci w 1935 r. Inżynier Władysław Hryniewicz był postacią znaną i cenioną. Wzmiankę pośmiertną poświęcił mu „Las Polski", a współcześnie portal internetowy „Polska Niezwykła", przy okazji opisu cmentarza Stare Powązki.

Po śmierci Władysława Hryniewicza stanowisko nadleśniczego Nadleśnictwa Drewnica przez pewien czas pozostawało nieobsadzone, a obowiązki nadleśniczego musiał wypełniać sekretarz nadleśnictwa Bolesław Grentza.

W 1939 r. nowym nadleśniczym w Nadleśnictwie Drewnica został znakomity teoretyk i praktyk leśnictwa, działacz ochrony przyrody – inż. Józef Tadeusz Kostyrko. Inżynier Józef Tadeusz Kostyrko, ur. 1 lipca 1892 r. w Radomiu, zm. 15 października 1951 r. w Warszawie, s. Andrzeja Kostyrko i Zofii z domu Peck. Był nadleśniczym Nadleśnictwa Drewnica, ppor. Wojska Polskiego; inicjatorem ochrony przyrody w Polsce w okresie międzywojennym, współtwórcą polskich parków narodowych. Po utworzeniu przez niemieckie okupacyjne władze leśne Nadleśnictwa Warszawa w Drewnicy pozostał tam na stanowisku nadleśniczego do 1944 r. Po wojnie, po powrocie z obozu, w latach 1946–1948 był zastępcą dyrektora Instytutu Badawczego Leśnictwa (IBL) w Warszawie, potem został kierownikiem Zakładu Bioekologii Leśnej w IBL i pracował na tym stanowisku aż do śmierci w 1951 r.

Źródło: Zarys Dziejów Nadleśnictwa Państwowego Drewnica, Leszek Sławomir Pręcikowski